در جستجوی بنیانگذار کمان

بیش از یکسال از ناپدید شدن طراح و مبتکر ایرانی و بنیانگزار نخستین رشته رزمی موسوم به رزمگاه کماندو ایران میگذرد.

 استاد عبدالحمید باقریان جمنانی (یکیتا) که در سن چهارده سالگی در تاریخ 27 بهمن 1362 اقدام به بنیان نخستین تشکل ورزشی فرهنگی امدادی ایرانی نمود با بکارگیری و بهره گرفتن از واژگان پارسی و فرهنگ اصیل ایرانی باستانی و استفاده از شیوه های مبارزاتی مستند به تاریخ هشت هزار ساله و نیز طراحی مبتکرانه در بکارگیری سلاحهای بومی مناطق ایران مانند شمشیر خوزستان، تبر طبرستان و چوب دست سیستان و سایر سلاحهای سرد همچون پرناک و .. رشته ای رزمی که تماما ایرانی بوده بنیان نهاد. بدیهی است در جامعه ای که اینک شاهد آن هستیم به تمهید و ترفندهای اهریمنی مشتی بی خرد ایران ستیز و بیگانه، چنین ابتکاراتی نه تنها مورد توجه قرار نگیرد بلکه تمام سعی و تلاش در جهت نابودی آن بکارگرفته شود

 

با این حال چندی است رشته های دیگر رزمی بدون در نظر گرفتن فلسفه وجودی و زبان و فرهنگ بومی خاستگاه ان بطور سیل آسا به سمت کشور ما هجوم آورده و بدنبال آن، آنچه از دست میرود میراث کهن کمانداران پارسی است که نقل حکایات آنان را باید از مورخین غربی و مستشرقین بی غرض یا گاهی غرض ورز بخوانیم و بشنویم. افسوس.

رزمگاه کماندو ایران نخستین جایگاه آموزش شبانه روزی این مبتکر ایرانی است که از سراسر میهن عزیز پذیرای هنزجویان و عاشقان سرزمین آریایی بوده است. در کنار دوره های آموزشی – که بیش از دو سال از ممنوعیت برگزاری آن توسط وزارت اطلاعات میگذرد – جشنهای سالروز تصویب رشته ( 25 مرداد هرسال) نیز برگزار میگردد. جالب توجه اینکه جشن 25 مرداد سال 1388 در حالی با حضور هزارن تن  شرکت کننده در دل جنگلهای مازندران ( سوادکوه) برگزار گردید که بنیانگزار رشته در زندان دژخیمان اطلاعات قرار داشت.

هرچند که استاد باقریان پس از نه ماه تحمل زندان انفرادی با قرار وثیقه آزاد شدند اما بعلت تحمیل فشارهای شدید امنیتی بر ایشان و خانواده و برخی نزدیکان و مربیان این رشته و برخی اقدامات تروریستی صحنه سازی شده، چاره ای برای این بنیانگزار ایرانی بجز پنهان شدن از دسترس و دیدرس مزدوران فعلی باقی نگذاشت. ولی با این حال بنا بر شواهد موجود هنوز این جوانمرد ایرانی همچون بسیاری از قهرمانان ملی این روزهای تلخ اما امیدبخش جلای وطن نگفته و خاک پاک آریایی را که قدمگاه انبیای پاک گذشته و جولانگاه کوروش و داریوش کبیر است ترک ننموده است.

براستی تاریخ امروزمان چه سخنی برای آیندگان بازگو خواهد کرد از جور و جفایی که بر این خاک پرگهر و میراث و میراث داران پاکمردش روا میدارند.

درود بر تمامی تلاشگران مسیر والای درستی و راستی

پردوردگارا، در دیار خاموش گشتگان، ما را به تبار روشنایی آشنا ساز. (آرام جان، نیایش نامه پارسی استاد یکیتا)